جانباز سرفراز سيد غلامعباس هاشمي كرويي

موج انفجار و شيميايي(15%)

سيد عباس هاشمي كرويي فرزند غلامعباس متولد سوم ارديبهشت 1331 از روستاي كروكلاي بابل

ايشان از دوران كودكي و در سن هشت سالگي در مزارع كشاورزي نزد پدر به كار برنجكاري مشغول مي شود و از ادامه تحصيل باز مي ماند.

سيد عباس هاشمي در سال 1351 و در سن 20 سالگي ازدواج مي كند و در خانه پدري مي ماند.

ايشان علاوه بر كار كشاورزي به  شغل بنّايي روي مي آورد و نزد استا رضاعلي، كه اهل گنج افروز بابل است به شاگردي مي پردازد.

پنج ماه پس از آغاز جنگ تحميلي عراق عليه ايران به جبهه مي رود. او در اين زمان صاحب سه فرزند مي باشد.پسر چهار ساله به نام مجيد، دختر دو ساله به نام ربابه و دختري ديگر به نام زهرا، كه تنها يك سال دارد.

اسفندماه سال 1359 كه خودش 28 سال سن دارد تصميم مي گيرد براي دفاع از آب و خاك وارد عرصه دفاع از كشور شود.

سيد غلامعباس هاشمي ابتدا از طرف كميته انقلاب اسلامي آنزمان در شهرستان بابل، به پادگان امام حسين(ع) تهران، براي گذراندن دوره آموزشي 45 روزه چريكي اعزام مي شود. عزيزاني چون سيد محمد حسيني ايمني(محمد) و سيد يوسف هاشمي كرويي نيز از روستايمان به همراه ايشان اعزام مي شوند.

پس از گذراندن دوره آموزشي به عنوان آر پي جي زن به جبهه هاي منطقه جنوب و به آبادان و جزيره مينو اعزام مي شود.

ايشان به مدت سه ماه در اين مطقه به سر مي برد و در عمليات والفجر6 بر اثر موج انفجار مجروح مي شود و آسيب سختي مي بيند.

ايشان پس از مجروحيت به بيمارستان آيت اله گلپايگاني قم منتقل مي شود و سپس در بيمارستان اميركلا(كودكان فعلي) بستري و تحت درمان قرار مي گيرد.

غلامعباس طي اين مدت چيزي را به خاطر نمي آورد و همه چيز را فراموش مي كند. پس از دو ماه بستري با توجه به ملاقات اعضاي خانواده، اما هيچكدام حتي همسرش را نيز به خاطر نمي آورد. پس از گذشت پنج ماه به خانه باز مي گردد و با ديدن خانه آرام آرام حافظه اش برمي گردد.

يكسالي گذشت و با كمك عصا رفت و آمد مي كرد و آرام آرام  همه چيز به يادش مي آيد و حافظه اش به طور كل بازمي گردد. همسرش بسيار برايش زحمت مي كشد و با او همراه مي شود و همانند كودكي از او سرپرستي مي كند.

در اين مدت هزينه زندگي بر دوش پدر سنگيني مي كند آنهم با همسر و سه فرزند غلامعباس.

سيد غلامعباس هاشمي در سال 1363 بهبودي نسبي مي يابد و به همراه پدر به كار كشاورزي در زمينهاي شاليزاري شان در روستاي كروكلا مي پردازد.

عشق به جبهه و دفاع از ميهن آرام و قرار را از او مي گيرد و دوباره در سال 1364 عازم جبهه ها مي شود. ايشان پس از عمليات فاو به عنوان خط نگهدار عازم اين منطقه عملياتي مي شود و در اين مكان شيميايي مي شود و با عوارض آن همچنان دست و پنجه نرم مي كند.

استفاده از ماسك و برخي داروها همچنان در دستور كار اوست تا شرايط جسمي و ريوي اش بحراني نشود.

ايشان دوباره در سال 1367 عازم جبهه مي شود و اين بار در هفت تپه مستقر مي شود كه آتش بس اعلام شده و جنگ به صلح بدبل مي شود و او به خانه باز مي گردد.

ايشان پس از بازگشت علاوه بر كار كشاورزي به كار بنّايي نيز مي پردازد  اما به خاطر عارضه شيميايي، دستهايش با برخورد به سيمان و مصالح ساختماني آسيب جدي مي بيند و با خارش و تاول همراه مي شود. پزشك او را از ادامه كار با مصالح ساختماني منع مي كند. آزمايشاتي انجام مي دهد و با توجه به تاييد عوارض شيميايي در بدنش متاسفانه بنياد جانبازان و امور ايثارگران اين نوع مجروحيت را در پرونده اش درج نمي كنند تا حداقل هزينه داروها و درمان براي ايشان در سالهاي آينده كه عوارضش شديدتر مي شود كمي سهل و آسان شود.

ريه اش چركي است و با مصرف دارو و اسپري و استفاده از ماسك در هواي آلوده و دود آلود تا حدودي شرايط جسمي اش را كنترل مي كند.

سيد غلامعباس هاشمي در حال حاضر پدر بزرگ است. پنج فرزند به نامهاي: مجيد، ربابه، زهرا، حميدرضا و مريم دارد و صاحب پنج نوه نيز مي باشد.

روي زمين كشاورزي كه پدرش به او داده است كار زراعي مي كند و گذران زندگي.

بسار نگران است و مي گويد فراموش شده ايم. كسي خبري از ما نمي گيرد.....

جانبازان شهيدان زنده اند

به يادشان باشيم و احترامشان كنيم

آرامش ديروز و امروز ما، حاصل جانبازي همين جانبازان است.