زندگي نامه شهيد سيد نقي حسيني ايمني

شهید سید نقی حسینی در بیستم فروردین سال 1347 در ساعت 2 بامداد در یک شب بارانی و در یک خانواده روستایی و پرجمعیت به عنوان فرزند دهم خانواده به دنیا آمد. پدرش  سيد مختار(ره) و مادرش معصومه جليلي مرزبالي(ره)  نام دارد.

سال 1354 در سن هفت سالگي وارد دبستان  روستا می شود. از آنجائی که فرزند آخر خانواده محسوب مي شد  انیس و مونس و فرمانبر همه ي اعضای خانواده بود.

سيد نقی بعد از اتمام دوره شش ساله ابتدایی به همراه برادرزاده هایش(حسن و حسین، بچه های حاج غلام)  كه دو سالی بعد از تولدش به دنيا آمدند وارد دوره شش ساله دبيرستان مي شود.(بخاطر انقلاب1357 يكسالي درس و مدرسه به تعويق افتاد)

در سال سوم دبیرستان يعني در  مردادماه 1364 در سن 17 سالگي سيد نقي براي ثبت نام در جبهه حضور مي يابد و با كسب اجازه از پدر و مادرش به اين امر مهم گردن مي نهد.

سيدنقی حسینی، به مدت 3 ماه در منطقه گهرباران ساری، آموزش های مقدماتی بسیج را گذراند. سپس به جبهه اعزام مي شود.

پس از گذشت چند ماهي از حضورش در جبهه  برای ادامه تحصیل مجددا به روستا برمي گردد و در دبيرستان بابل به ادامه تحصيل مي پردازد.

اواخر سال 1364 خواهرزاده اش سيد باقر هاشمي كرويي، که هم بازی و هم سن وی بود در عملیات والفجر 9 در نقده به درجه شهادت نائل مي شود.

او كه از اين واقعه سخت تحت تاثير قرار مي گيرد، پر كردن سنگر او و گرفتن سلاح به زمين افتاده اش را، بسيار ضروري تر از تحصيل مي داند.

پس از گذشت چند ماه در ديماه سال 1365 خبر شهادت سيد نقي به خانواده اش ابلاغ مي گردد اما از پيكر مطهرش خبري در دست نيست و شهيد سيد نقي حسيني ايمني به عنوان دهمين شهيد روستا و شهيد مفقودالجسد به خانواده و اهالي روستا معرفي مي گردد.

يك هفته بعد از اين خبر، خانواده تصميم مي گيرند كيف دستي ايشان را كه شامل لباس ايشان بود و چند روز قبل  از جبهه آورده بودند،به عنوان يادبودي از مزار ايشان، آنرا دفن نمايند و اين امر با حضور خانواده و حفر قبر توسط خودشان انجام مي شود.

مراسم سوم، هفتم و سالگرد شهيد سيد نقي در مسجد جامع روستا براي گراميداشت ياد و خاطره اش برگزار مي شود.

سيد نقي در 18 دی ماه سال 1365 در عملیات کربلای 4 با اصابت تير مستقيم به پيشاني اش  به درجه والاي شهادت نايل مي شود.

  برادر جانباز سيد علي حسيني ايمني فرزند ميرنظر كه لحظه شهادت كنار مير نقي بود عنوان مي كند:

پس از اصابت گلوله كنارش رفتم هنوز نفس مي كشيد. زير سرش را گرفتم كه ديدم نفس آخرش را كشيد و شهيد شد. شلوارم خوني شده بود فكر كردم خون سيد نقي است اما خودم مجروح شده بودم و خبر نداشتم. به هر زحمتي بود زير بازويش را گرفتم و دراز كش و سينه خيز تا مسافتي او را با خود كشيدم كه ديدم ديگر نمي توانم.

سيد نقي جوان سبك وزني بود اما انگار آن لحظه وزنش دو برابر شده بود. چون دستور عقب نشيني داده بودند عراقي ها به ما نزديك شده بودند  و  خودم مجروح.

چاره اي نداشتم با آن وضعيت نامناسب، خودم را به سمت عقب بكشم. آن منطقه به سرعت به دست عراقي ها افتاد و دو سالي طول كشيد تا منطقه را دوباره پس بگيريم. اما متاسف بودم از اينكه نتوانستم پيكر مطهر سيد نقي را  به پدر و مادر چشم انتظارش برسانم.

با اينكه خواهرزاده اش سيد باقر زودتر به شهادت مي رسد، پيكرش پس از گذشت شش سال(1371) به خاك روستا و آبادي اش برمي گردد و پيكر سيد نقي دو سال بعد يعني در تيرماه سال 1367.

در اين بازه زماني مادر بزرگوار شهيد مرحومه حاجيه معصومه مرزبالي، همواره اميدوار بود كه فرزندش، سالم به آغوشش باز مي گردد اما با شناسايي خانواده از پيكر مطهر سيد نقي كه پس از دو سال جز اسكلت چيزي نمانده بود با توجه به پلاك و يافته هاي موجود در جيب لباسش، درستي اين مطلب كه اين پيكر خود شهيد است بر آنان اثبات شد.

پيكر مطهر شهيد سيد نقي حسيني ايمنيدر شهرستان بابل و سپس در روستاي ايمن آباد تشييع مي شود و در مزار شهداي روستا در همان قبري كه كيف دستي حاوي لباس هايش را، دو سال پيش در آن دفن كرده بودند، به خاك مي سپارند.

خانواده دوباره مراسم سوم، چهلم و سالگرد شهيد را جهت گراميداشت رشادت هايش در روستا و در مسجد جامع ايمن آباد برگزار مي كنند.

روحش شاد و يادش مانا

يادمان باشد فراموششان نكنيم

آرامش ديروز و امروز ما، حاصل جانفشاني شهيدان است.