تلگرام ما را به این بیماری دچار کرد؟
استاد عزت الله فولاد وند به نقل از یکی از دانشمندان فرانسوی گفته است: اطلاعات، دانش نیست اما اکنون در جامعه ما اطلاعات همان دانش تصور می شود. تازه اطلاعاتی که در صحت و سقم آن هم تردید وجود دارد.
فرانسوی ها می گویند دو چیز را نمی شود پنهان کرد: یکی عشق و دیگری سرماخوردگی! در هر دو بالاخره آدم لو می رود. یا دست و دلت می لرزد یا تب و عطسه همه وجودت را فتح می کند اما بیماری که این روزها بسیاری از ما به آن مبتلا شده ایم، سرماخوردگی نیست. سرعت شیوع این بیماری از آنفلوآنزا بیشتر است و از سرطان هم سلول های بیشتری را درگیر می کند.
عزت الله فولادوند جایی می نویسد:« گاهی فکر می کنم که چه خوب شد که من در آن ایام نوجوان بودم – ایامی که هنوز از انقلاب دیجیتال خبری نبود و برای آنکه چیزی بیاموزی یا باید کتاب می خواندی یا به داناتر از خود مراجعه می کردی! در این مقوله بنده با کمال میل اتهام عقب ماندگی را می پذیرم! و شما را ارجاع می دهم به سخن یکی از دانشمندان بزرگ معاصر فرانسوی که چندی پیش در جمله ای فراموش نشدنی گفت : «اطلاعات دانش نیست».
اینکه بدانیم فلان بازیگر متولد چه سالی است و چه ماشینی سوار می شود یا فلان بازیکن شماره کفشش چند است و دقیقه چند به کدام تیم گل زده است، اطلاعات است و دانش نیست. دانش عمق دارد و اشراف به آن تسلط می دهد و کسب آن مستلزم تحقیق، صرف زمان و البته صبوری است.
اما برگردیم به بیماری. تلگرام و دیگر شبکه های اجتماعی ما را این روزها به واسطه ویروس «اطلاعات» به بیماری «همه چیز دانی» آلوده اند.
روزانه هرکدام از ما انبوهی اطلاعات بی منبع و مغشوش دریافت می کنیم و این اطلاعات ما را دچار این گمراهی می کند که دانشمند شده ایم. بدتر اینکه همین اطلاعات که حال و حوصله نداریم در مورد صحت و سقم آن جستجو کنیم را برای دیگران می فرستیم و آنها را هم آلوده می کنیم.
فرقی نمی کند اطلاعات در مورد یک بیماری باشد، یک جانور که اخیراً در هند کشف شده و دست انسان را سوراخ می کند، یک جمله از پرفسور سمیعی یا حرف های درگوشی ترامپ در کاخ سفید با یکی از مشاورانش! آنها را سریع برای دوستان مان می فرستیم و به صرف خواندن شان گمان می کنیم صاحب فضل و دانش در حوزه پزشکی، علوم سیاسی و روابط بین الملل و ادبیات هستیم.
برابر برخی آمار قریب به 30 میلیون ایرانی از تلگرام نه فقط به عنوان یک ابزار پیام رسان بلکه به عنوان یک منبع خبری استفاده می کنند و بارها شنیده ایم که کسانی برای مستند نشان دادن خبری که نقل می کنند می گویند خودم در تلگرام دیدم! یا عکسش توی اینستاگرام هم هست.
این دریای کم عمق از اطلاعات به ما توهم دانایی می دهد. در تاکسی، مترو، مهمانی ها و هرجا هر بحثی پیش بیاید ما منبر می رویم و همان اطلاعات را به عنوان آخرین دستاوردهای بشری عرضه می کنیم. جنگ سوریه، بورس ایالات متحده آمریکا، سیستم موتور هواپیماهای ایرباس خریداری شده، تغییر سیستم بارسلونا در دوران لوئیز انریکه، نحوه درمان ذات الریه با دم نوش و ... همه می توانند عرصه تاخت و تاز ما شوند. چرا؟ چون ما در اینترنت، در تلگرام، در اینستاگرام در موردشان خوانده ایم!
کسی در اینکه شبکه های اجتماعی ما را به سرعت در جریان اخبار قرار می دهند تردیدی ندارد و دشمنی کردن با آنها، انکار خورشید در میانه روز است اما برای آنکه دچار بیماری همه چیز دانی کاذب نشویم نباید تنها به این شبکه ها اکتفا کنیم.
منبع: عصر ایران
ارسال نظر
نظرات
ما از اندیشیدن فراری هستیم. اکثر ما ایرانی ها حتی آنهایی که تحصیلات عالیه دارند نه دین و سنت ستبر گذشته خود رو خوب تحقیق می کنیم.
اکثر ما دین داری عوامانه یا معیشت اندیش نه عالمانه نه معرفت اندیش داریم. اکثرا نه کتاب های تاریخی می خوانیم و نه کتاب های اندیشیمندان غربی را. اکثر ما نه زبان عربی می دانیم نه زبان انگلیسی.
یادمان رفته که پیامبر می گفت یک ساعت تفکر برتر از یک سال عبادت هست. این شد که الان می بینیم. اکثر نه حافظ می خوانیم نه مولانا نه سعدی. چند نفر ما نهج البلاغه خونده.
اکثر فکر می کنیم پیشرفت فقط شده پول ماشین اخرین مدل و خونه بالاشهر.
فراموش کردیم که امام علی ع یکی از شرط پارسایی رو کسب علم آموزی می دونه : وَقَفُوا أَسْمَاعَهُمْ عَلَي الْعِلْمِ النَّافِعِ لَهُمْ
[پارسایان] کسانی اند گوش هایشان را به علم نافع می سپارند.
در یک کلمه زندگی اصیل( authentic life) را فراموش کرده ایم. مشکل از جایی خودش رو نشان داده که به سوالات نسل جدید پاسخ قانع کننده ای ندادیم.
درباره روستا
