تعداد همسران، فرزندان و شغل امام حسین(ع)؟
با توجه به منابع معتبر، همسران امام حسين پنج نفر مي باشند، كه اسامي آنها در منابع تاريخي ضبط شده است و همگي داراي اولاد بودند.
1ـ لیلی
دختر ابی مره بن عروه بن مسعود ثقفی، مادر حضرت علی اکبر، شهید کربلا،
2ـ شهربانو (شاه زنان)
دختر کسری یزدگرد سوم، پادشاه ایران، مادر امام سجاد(ع)،
3ـ رباب
دختر امریء القیس بن عدی، مادر حضرت سکینه و عبدالله رضیع،
4ـ ام اسحاق
دختر طلحه بن عبدالله، مادر فاطمه بنت الحسین.
5ـ قضاعه
که از او فرزندی به نام جعفر داشت.
اوّلی از قبیلة ثقیف (طایفه ای در طائف)، دومی ایرانی، سومی از قبیله کلبیه و چهارمی از تیّم بود.
شيخ مفيد تعداد اولاد آن حضرت را شش نفر، چهار پسر و دو دختر دانسته، و بعضي از جمله علامه سيد محسن امين و ابن خشاب، 9 فرزند، شش پسر و سه دختر براي حضرت ذكر كرده و برخي از منابع مثل ابن شهر آشوب در مناقب و مرحوم اربلي در كشف الغمه، تعداد اولاد آن حضرت را ده نفر، شش پسر و 4 دختر و بعضي حتي بيشتر از ده نفر ذكر كرده اند.
با اين كه منابع در تعداد اولاد حضرت اختلاف دارند ولي هر كدام به نوبه خود داراي اعتبار و ارزش هستند، پس با توجه به منابع مذكور، اسامي آنها همراه با نام هر يك ذكر مي شود.
1. علي بن الحسين
كنيه او ابو محمد و ملقب به زين العابدين است و مادرش شهر بانو دختر يزدگرد شاه ايران است.
2. علي بن الحسين الاصغر
معروف به علي اكبر كه در كربلا شهيد شد و مادرش ليلي، دختر ابو مرّة بن غزوة بن مسعود ثقفيه است.
3. جعفر بن الحسين
مادرش قضاعيه از قبيله قضاعه است.
4. عبد الله بن الحسين
نام مادرش رباب، دختر امرء القيس است. كه همان عبدالله رفيع (شيرخوار) است و به علي اصغر معروف است.
5. سكينه بنت الحسين
مادر او نيز رباب، دختر امرء القيس است.
6. فاطمه
نام مادرش ام اسحاق دختر طلحه بن عبيد الله تيميه است.
7. محمد
در كربلا شهيد شد و مادر او رباب، دختر امرء القيس است.
8. علي اصغر
نام مادرش رباب. همان عبدالله بن حسين يا عبدالله رفيع است.
9. زينب
نام مادر او معلوم نيست.
10. رقيه
مرحوم حائري مادرش را شهربانو دختر يزدگرد سوم ذكر كرده است، و مطابق بعضي از نقل ها ام اسحاق نام داشت.
11. محسن ابن حسين
ديگر از زوجات حضرت ابا عبدالله، زني بوده كه نامش معلوم نيست و حامله بوده بعد از شهادت امام حسين اسير شده و هنگاميكه اهل بيت ـ عليهم السلام ـ را از كوفه به شام مي بردند در نزديكي حلب طفل خود را سقط كرده و اسمش محسن ابن حسين است. و اين محل فعلاً در سوريه زيارتگاه است.
شغل امام حسین(ع) چه بود؟
در حاشيه درياي سرخ منطقه اي وسيع وجود دارد كه امروزه به آن «ينبع النخل»ميگويند.[1]
اميرالمومنين علي (ع) در زمان خلفاي غاصب كه مجبور به خانه نشيني شد آن سرزمين را كه محدوده اي خشك و فاقد هرگونه آباداني بود از مالك آن كه شخصي به نام «عبدالرحمن بن سعد بن زرارة انصاري» خريداري نمود.
سپس به آنجا رفته و در اولين گام اقدام به حفر چاه كمعمقي در آنجا نمود و امور آنجا را سامان داد.[2] سپس كارگراني را بر آن منطقه گمارد.[3]
از منابع كهن چنين به دست ميآيد كه چاههاي آب متعددي توسط اين كارگران و خود حضرت در آن منطقه حفر گرديده است.[4]
اين مسئله باعث رونق كشاورزي و آباداني قابل توجه آن منطقه براي ساليان متمادي گرديد.[5] اين باغ ها و زمين هاي مزروعي متعدد و پر درآمد بعد از آن حضرت به فرزندانش به ارث رسيد.
لذا مي توان شغل حضرت را كشاورزي دانست همچنين زمين داري ( يعني گماردن كارگزاراني بر روي زمين ها و استفاده از در آمد حاصله از آن ها) را نيز مي توان نام برد. اين عمل بدان دليل بود كه زمين هاي كشاورزي ايشان بسيار زياد بود و خود به تنهايي نمي توانست به تمام آن ها رسيدگي نمايد.
از طرفی برخلاف بسياري از مردم آن زمان که صرفا" از بيتالمال سهم ميگرفتند، امام حسين(ع) و البته همه ائمهاطهار(ع) به معني دقيق کلمه شغل داشتند و از سهميه ماهانه بيتالمال امرار معاش نميکردند.
حسين بن علي(ع) مانند پدرش کشاورز بود، البته يک کشاورز ثروتمند که خودش عرق هم ميريخت و شخم ميزد و ميکاشت و ميبخشيد و از اين ثروت در راه هدايت خلق استفاده ميکرد.
به طور مشخص امام حسين(ع) متولي باغهاي موقوفه پدرش علی ابن ابیطالب(ع) در کوفه و مدينه بود و جالب اينکه متن وقفنامه به حسنين(ع) در نهجالبلاغه آمده است.
و نکته جالب اينکه تا امام صادق(ع) ائمهاطهار(ع) همه بر همين سنت کشاورزي بودهاند، اما امام صادق(ع) علاوه بر کشاورزي، تجارت هم ميکردند و همين نمايانگر ارزش والاي کار و فعاليت و توليد سودمند در مکتب اهل بيت (ع) است.
[1]. محمد حسن شراب، المعالم الأثيرة، ص70.
[2]. ابن شبه نميري، تاريخ المدينة المنورة، ج1، ص219-220.
[3]. ر.ك: بكرى اندلسى، معجم ما استعجم من اسماء البلاد و المواضع، ج2، ص659؛ ياقوت حموي، معجم البلدان، ج1، ص469.
[4]. وفاء الوفا، ج2، ص262. ابنشبه نميري، تاريخ المدينة المنورة، ج1، ص219.
[5]. ر.ك: حميرى، الروض المعطار فى خبر الاقطار،ص112-113.
منابع: عصر عاشورا _ پرسمان_جام جم
ارسال نظر
نظرات
خدمات متقابل اسلام و ایران، صص ۱۳۱ تا۱۳۳
و کتاب زندگی حسین بن علی اثر دکتر سید جعفر شهیدی چاپ مرکز نشر فرهنگ اسلامی صفحه ۱۲ تا ۲۷