از شاليزارهاي ايمن آباد و كروكلا تا شاليزارهاي ژاپن

 شالیزار جایی است که کشاورزان از آن برای کاشت برنج استفاده می کنند و اگر نگاهي دقيق تر و زيباتر به شاليزارهاي روستاي مان در شمال ايران داشته باشيم، زيبايي آنرا لمس خواهيم نمود.

در روستاي مان طي سال هاي گذشته شخصي به نام سيد رضا حسيني ايمني معروف به رضا خياط، كار متفاوتي را انجام داد و شعار سال كشورمان را كه از سوي شخص اول ايران انتخاب و اعلام مي شد بر روي خزانه برنج حك مي كرد. اما اين مسئله چندان مورد توجه رسانه ها و مسئولين قرار نگرفت.

چند سالی است در ژاپن،كشاورزان شاليزراهاي خود را به بومی برای نقاشان چيره دست خود تبدیل كرده اند.

فرق كار رضا خياط روستاي مان با كشاورزان ژاپني در چنين ايده هايي اين است كه ثبت جمله اي در مساحت بسيار كم مثل خزانه برنج براي حداكثر 20 روز بوده است، و البته هرچند كاري بود ذوقي و در كشور بي نظير، اما فاقد جذابيت و زيبايي خاص و منحصرا" ملي بود نه جهاني. اما براي ژاپني ها طرح ها و نقاشي هاي زيبا، در مساحتي بسيار زياد و تا برداشت محصول برنج، يعني حدود پنج ماه ادامه داشت و از طرفي همانند موسيقي و نقاشي، طرحي جذاب و تماشايي براي همه ي مردم دنيا.

هنر تانبو (Tanbo Art) یک نوع نقاشی عظیم است در ژاپن که بر روی شالیزار انجام می گیرد.

 تانبو را بیشتر کشاورزان و هنرمندان روستایی انجام می دهند. در این نوع نقاشی کشاورزان با  کاشتن برنج های متفاوت در شالیزار، نقاشی های خاصی را در زمین شان ایجاد می کنند و از این طریق با یکدیگر به رقابت می پردازند.

در سال ۱۹۹۳، مردم ایناکاداته، آئوموری به دنبال راهی برای احیای روستای خود بودند. کاوش‌های باستان‌شناسی در این منطقه نشان داد که برنج در این منطقه بیش از ۲۰۰۰ سال کشت می‌ شده‌ است.

به افتخار این تاریخ، روستاییان در پشت ساختمان شهرداری یک شالیزار درست کرده و از آن به عنوان بوم برای ایجاد نقش و نگار استفاده کردند. این روستاییان با بهره گرفتن از چهار قلم از اقلام جدید برنج توانستند رنگ‌های گوناگونی در شالیزار ایجاد کرده و نگاره بزرگی را در این شالیزار ترسیم کنند.

برای اینکه تمامی نگاره از بالا به راحتی دیده شود، این روستاییان، برجی ۲۲ متری در کنار ساختمان دهداری ایناکاداته ساختند.

در سال ۲۰۰۶، بیش از ۲۰۰ هزار نفر برای دیدن این هنر از این روستا دیدن کردند.در ۹ سال اول، کشاورزان تصویر ساده‌ای از کوه ایواکی را ترسیم می‌کردند اما بعدا به طرح‌های پیچیده‌تری روی آوردند.

پس از ایناکاداته، روستاهای دیگری چون یونزاوا در استان یاماگاتا نیز به هنر تانبو روی آورده و نگاره‌های خود را در شالیزارها ترسیم کردند.

این مراسم هرساله برگزار می شود و در بزرگترین گردهمایی آن در سال ۲۰۰۷ نزدیک به ۷۰۰ کشاورز و هنرمند مشتاق در کنار یکدیگر نقاشی های جالبی را کشیدند.

اندازه برخی از این نقاشی ها گاهی به ۱۵ هزار متر مربع نیز می رسند يعني يك و نيم هكتار.

نقاشی‌های عجیب و هنرنمایی با مواد اولیه باورنکردنی راهی است تا هنرمندان خودشان را در دنیا به شهرت برسانند. آن‌ها همیشه از مواد مختلف مانند: درب نوشابه،‌ عروسک یا حتی شالیزار استفاده می‌کنند تا نقاشی متفاوتی را خلق کنند.

همین امر سبب جذب گردشگران بسیار به روستاهای کوچک و در نتیجه درآمدزایی برای این زیستگاه های کوچک گردیده است. به عنوان مثال، روستای آئوری در ۶۰۰ مایلی شمال توکیو که این شیوه هنری را درسال ۱۹۹۳ آغاز نمود، در سال جاری بالغ بر ۱۵۰۰۰۰ نفر بازدیدکننده را به سوی خود جذب کرد در حالیکه جمعیت این روستا تنها ۸۷۰۰ نفر می باشد.

گرچه در ۹ سال اول شروع کار، طرحها ساده و اجرای آنها به صورت داوطلبانه از طرف افراد محلی بودند اما ایده ها به تدریج پیچیده تر و جذاب تر شدند.

در سال ۲۰۰۵، توافقنامه هایی میان صاحبان زمین و مقامات محلی برای ایجاد طرحهای بسیار بزرگ منعقد گردید. یک سال بعد، سازمان دهندگان از رایانه برای تعیین محل کاشت دقیق ساقه های برنج در چهار رنگ متفاوت استفاده نمودند.

به نظر می رسد این تجربه جالب مصداق بارز راهبرد توسعه شهری City Development Strategy (CDS)  باشد که به عنوان یکی از جدیدترین نظریه های شهرسازی بر توجه هر منطقه زیستی بر پتانسیل های موجود بومی جهت درآمدزایی تاکید می نماید.

در عین حال، این نمونه می تواند به عنوان الگویی موفق به ویژه برای شهرها و روستاهای حاشیه جنوبی دریای مازندران و بويژه روستاي ايمن آباد و كروكلا در بخش لاله آباد بابل مورد استفاده قرار گیرد.

تهيه و ارسال: سيده زهرا هاشمي كرويي

                               منبع: پرتال سرگرمی و خبری جوان و ديگر منابع