جانباز سرافراز رمضان ابراهیمی ايمني

جانباز 20% با اصابت تركش  به پشت زانو و نابینایی تدریجی چشم راست بر اثر شیمیایی

رمضان ابراهیمی ایمنی فرزند خلیل متولد یازدهم دی ماه 1342  از روستاي ايمن آباد بابل.

رمضان ابراهیمی ایمنی دوره ابتدايي را در کلاس پنجم ابتدایی در سال 1354 نیمه کاره رها می کند و به کار کشاورزی در زمین شالیزاری پدرش مشغول می شود.

ایشان که به نوعی از دوران نوجوانی به بیماری حصبه دچار شده بود مشکلات زیادی را پشت سر می گذارد. بی حس شدن هر دو پایش از مهمترین دغدغه های زندگی اش در این دوران بود.

رمضان ابراهیمی در سال 1359  یعنی در سن 17 سالگی ازدواج می کند. در سال 1365 با دارا بودن دو فرزند و یافتن شرایط جسمی بهتر، برای رفتن به جبهه اقدام می کند و در 18 خردادماه 1365 عازم پادگان امام حسین(ع) تهران می شود و سپس به پادگان شهر هفت تپه در استان خوزستان برای گذراندن دوره 45 روزه آموزشی می رود. او 21 روز را در پادگان آموزشی حمزه سیدالشهدای شیراز نیز پشت سر می گذارد و پس از مرخصی ده روزه به لشکر 25 کربلا در هفت تپه می رود.

رمضان ابراهیمی ایمنی در عملیات کربلای 5 در شلمچه شرکت می کند و از ناحیه پشت زانوی پای راست مجروح می شود و ضمن انتقال به بیمارستانی در اهواز و سپس بیمارستان شهید نیکویی قم با خارج کردن ترکش از پایش به بابل منتقل می شود و پس از یکماه استراحت و بهبودی نسبی، به منطقه هفت تپه و سپس به فاو می رود.

او که سومین فرزندش نیز به دنیا می آید به ستاد ناحیه لشکر 25 کربلا در لاریم جویبار منتقل می شود و با گذشت 7 ماه دیگر، به حضور 28 ماهه اش در جبهه ها پایان می دهد.

رمضان ابراهیمی ایمنی از آن زمان نزد پدر به کار کشاورزی و همچنین بنّایی می پردازد و همچنان به همین شغل شریف کشاورزی و کارگری مشغول است.

با گذشت زمان برادر جانباز رمضان ابراهیمی ناراحتی خاصی را در چشم راستش احساس می کند و طی مراجعه به پزشک و آزمایش های دوره ای در ساری و تهران متوجه عوارض شیمیایی در عملیات کربلای 5 در شلمچه، بر چشمش می شود و به مرور زمان بینایی چشم راستش را نیز از دست می دهد.

رمضان به همراه پدر زحمتکش و برادر جانبازش ابراهیم

جانبازان شهيدان زنده اند

به يادشان باشيم و احترامشان كنيم

آرامش ديروز و امروز ما، حاصل جانبازي همين جانبازان است.