باجي دِنيا ره بدجور خندِه زنده
صواحي که بونه، آسوک و لرزون
باجي‌خاله سره جم انه بيرون
چشّه دس کشنه تار و سياهه
ديروز افتاب بي يه امروز مياهه
ونه سر غمزه و دسمال به گردن
جليقه‌ي پيله وه دارنه درزن
کِلش کِنده، ونه سينه خِرابه
نتونده باخِسه، وره عذابه
سيو شوي ميون تک‌تک کِلِش
اتّا مرغنه هسّه ونه خرش
احمدي دسته‌گاري داشته پارسال
وه پيش‌پيش شي‌يه وُ باجي ونه دنبال
کُنه رويي، کُنه لوه، کُنه مس
همه گاريِ تن شريک جه دَوس
نوشابه شيشه و سانديسِ کارتن
خرينه ديکونا جه مفت و ارزون
وشون گاري که پر بيّه نم‌نم
شي‌نه جوکّي مله، پيش محرّم
احمدي چونه زنده باجي نيشته
کلش کنده که بَي ته اَتي ويشته
هوا تاريکِ شوئه، بي‌صدائه
باجي دسته‌گاري ره توک هدائه
ونه چش اسري‌يه، برمه نکنده
باجي دنيا ره بدجور خنده زنده
زبيده خاله(خاله ي حسن سليمي_1364)
شعري از علي شيرين دوست
درباره روستا
