آيا به راستي امام رضا شفا مي دهد؟

• | پرینت |

ارادت ويژه اهالي روستايمان ايمن آباد و كروكلا، همانند ساير اهالي ديار بابل، مازندران و ايران اسلامي نسبت به امام هشتم بر كسي پوشيده نيست.

 فرا رسيدن سالروز ميلاد حضرت علي ابن موسي الرضا(ع)

بر اهالي روستاي ايمن آباد و كروكلا

مبارك باد.

جداي از سفرهاي فردي و خانوادگي در ايام سال، بويژه سالروز ميلاد حضرت علي ابن موسي الرضا(ع)، حضور هر ساله هيات هاي مختلف مذهبي و ساير جلسات مذهبي و غير مذهبي مردانه و زنانه ي روستايمان از سال 1345 تا به امروز با حضور پر شور در صحن حضرت رضا(ع) و ارادت ويژه نسبت به حضرت و برپايي مراسم عزاداري به ويژه در اربعين، 28 صفر و همچنين سالروز شهادت ايشان از برنامه هاي ثابت و هر ساله ي اهالي روستاست.

 و اما خلاصه ای از زندگی امام رضا (ع):

 در يازدهم ذيقعده سال 148 هجري قمري در شهر مدينه و در خانواده حضرت امام موسي بن جعفر(ع) از دامان بانويي پاك نهاد به نام تكتم فرزندي متولد شد كه او را علي ناميدند.

وي بعدا" به كنيه، ‌ابوالحسن و به لقب رضا خوانده شد. علي بن موسي، 35 ساله و بزرگترين فرزند خانواده خود بود كه پدر بزرگوارش به شهادت رسيد و با فضائل و شايستگي هايي كه دارا بود به تصريح پدر در سال 183 ه.ق مسئوليت امامت و رهبري شيعه و حفظ اصول اسلامي را به عهده گرفت.

به طور كلي مدت امامت حضرت رضا(ع) به سه دوره تقسيم مي شود.

1_ ده سال نخستين، كه با زمامداري هارون الرشيد مصادف بود.

2_ پنج سال بعد كه در حكمراني محمد امين فرزند بزرگتر هارون گذشت. 

3_ پنج سال پايان امامت كه مصادف با حكومت مأمون مي شد، ‌و در همين دوره بود كه به ايران دعوت شد و اجبارا"  وليعهدي را پذيرفت.

زندگي پر بار حضرت علي بن موسي الرضا(ع) صرف تعليم و بيان حقايق اسلام، تصحيح فرهنگ ديني مسلمانان، ‌مبارزه با مستكبران و خلفاي غاصب، ‌حمايت از مستضعفين و محرومين،‌ و رهبري نيروهاي انقلاب تشيع گرديد.

مدت بيست سال به وظايف الهي و اجتماعي خود پرداخت، ‌و در ابلاغ كلمه حق سخت كوشيد و سرانجام پس از مبارزه و تلاش فراوان بر عليه خلافت بي عباس در سال 203 هجري به دست مأمون به شهادت رسيد و در قريه سناباد دفن شد و مرقدش زيارتگاه مسلمانان پارسا و شيعيان جهان گشت.

 آیا براستي معصومين شفادهنده گانند؟

احتمالا" زياد شنيده ايد كه مي گويند فلان پيامبر، فلان امام، فلان معصوم، فلان امامزاده، جد فلاني و... تو را شفا مي دهد، تو از او بخواه او دردت را دوا و حاجتت را برآورده مي سازد. يا بطور واضح تر مي گويند: حضرت امام رضا خيلي ها را شفا داده است كه نمونه هايش در روستا و شهرمان زيادند، شك داري بپرس. هنوز قيد حياتند.

سؤال اينجاست: خدا که از رگ گردن به ما نزدیکتر است. با اينكه مي گويد هر چه خواهيد از من بخواهيد نه از خلق، تا به شما عطا كنم(سوره نسا آيه 32)، چرا ما مستقیما" از خودش حاجت نخواهيم و متوسل به اهل بیت(ع) و امامزاده ها و پاکان بشویم ؟

 آیا براستي معصومين شفادهنده گانند؟

1_ بی گمان غیر از خدا کسی مستقیماً و بدون واسطه، قدرت و توانایی بر هیچ کاری ندارد و اگر قدرتی هست با اذن و اراده الاهی است.

2_ بزرگان و پیشوایان دین را باید واسطه در حاجت قرار دهیم، نه این که حاجت خود را از آنان بخواهیم، در برخی از موارد دیده می شود شخصی از بزرگان دین حاجت می خواهد، در این موارد منظورش این نیست که او مستقیماً بدون اذن الاهی می تواند حاجت او را برآورده کند، بلکه می داند که او واسطه در حاجت است.

خداوند در قرآن، سوره آل عمران آيه 49 می فرماید:

او (عیسی) را به سوى بنى اسرائیل (فرزندان یعقوب) رسول و پیغام آور (از جانب خود) برمی انگیزد، در حالى که می گوید: من با علامت و نشانه از جانب پروردگارتان به سوى شما آمده ‏ام، من براى شما از گِل مانند شکل پرنده ‏اى می سازم، و در آن می دمم پس به اذن و فرمان (یا به قدرت و توانایى) خدا پرنده ‏اى می شود، و کور مادر زاد را (از کورى) و پیس را (از پیسى) پاک می نمایم (بهبودى می دهم) و مردگان را به اذن و فرمان خدا زنده می کنم، و شما را به آنچه می خورید و آنچه در خانه‏ هاتان می اندوزید خبر داده آگاه می سازم، محققاً (در هر یک از آن پنج معجزه براى صدق و راستى نبوّت و پیغمبرى من) نشانه ‏ای است براى شما اگر اهل ایمان و گروندگان (به خداى تعالى) باشید.

با توجه به این که بر اساس آیه شریفه، حضرت عیسی با اذن خدا، کوری مادرزاد و مرض پیسی را شفا می داد، اگر کسی به آن حضرت می گفت: ای پیامبر خدا مریض مرا شفا بده، آیا این شرک بود؟ و با توجه به این که حضرت عیسی، با اذن خدا، مردگان را زنده می کرد، اگر کسی به آن حضرت می گفت: ای پیامبر خدا، مرده ی مرا زنده کن، آیا این شرک بود؟

بی گمان این چنین درخواستی نه شرک است و نه با توحید منافات دارد.

3_ با توجه به این که برخی از بندگان خدا با فرمانبرداری زیاد از خداوند، از آبروی بیشتری پیش خدا برخوردار هستند، اگر کسی به هر دلیلی برای خودش آبرویی نمی بیند یا به نسبت آن شخص آبرومند، خود را کمتر از او می بیند و ...، اشکالی ندارد که او را واسطه قرار دهد که او از خدا بخواهد و یا این که از آبروی او پیش خدا، مایه بگذارد.

خداوند در قرآن، سوره يوسف آيات 97 و 98 می فرماید:

فرزندان یعقوب گفتند: اى پدر ما (از خداى تعالى) براى گناهانمان آمرزش درخواست نما که محقّقاً ما گناهکار بوده‏ ایم‏ یعقوب گفت: به زودى براى شما از پروردگارم آمرزش درخواست می نمایم، البتّه او آمرزنده )گناهان و ببندگان) مهربان است.

با توجه به این که فرزندان یعقوب خدا را مهربان می دانستند، اما با این حال مستقیم از خداوند نخواستند و پدر پیرشان را واسطه قرار دادند، آیا این شرک است و با توحید منافات دارد؟

همچنین خداوند در قرآن سوره بقره آيه 61 از بنی اسرائیل نقل می کند که گفتند:

اى موسى! هرگز حاضر نیستیم به یک نوع غذا اکتفاء کنیم! از خداى خود بخواه که از آنچه زمین مى‏ رویاند، از سبزیجات و خیار و سیر و عدس و پیازش، براى ما فراهم سازد.

هرگز بنی اسرائیل از این جهت که پیامبرشان را بین خود و خدا واسطه قرار دادند و مستقیماً از خدا درخواست نکردند، مورد مذمّت قرار نگرفتند.

اما این که خداوند فرموده ستایش مخصوص خدا است، بله بی گمان همین طور است، اما این ربطی به موضوع ما ندارد؛ زیرا طلب دعا و آمرزش کردن به معنای ستایش نیست.

و نیز خداوند در جایی از قرآن نمی فرماید: مستقیم از من بخواهید، بلکه اگر در جایی می فرماید: مرا بخوانید،

 اوّلاً: اين منافات ندارد که به وسیله شخص محترم و آبرومندی خدا را بخوانیم و شخص مورد نظر را واسطه قرار دهیم که این یک نوع تجلیل و بزرگداشت اشخاص آبرومند است.

ثانیاً: البته اگر احساس می کنید که بدون واسطه بهتر می توانید با خدا ارتباط برقرار کنید، کسی نگفته در آن موقعیت حتماً کسی را واسطه قرار دهید.

منبع: مؤسسه فرهنگي رواق حكمت