ابزار كار كشاورزي در روستايمان ايمن آباد و كروكلا

ازقديم كشاورزان اين روستا زمين را با حيوانات و از جمله گاو (ورزا) شخم مي زدند و خيش مورد استفاده از چوب ، با آهنى متحرك بود كه محلي ها به آن ازال مي گويند. با توجه به اهميت كار و مقدار سطح زمين كشاورزي  از يك يا دو راس حيوان استفاده مي شد. به مرور زمان خيش چوبي به خيش آهنى تبديل شد كه با آن مى شد عمق شخم را كم يا زياد نمود.

در مورد اولین تیلر کشاورزی روستايمان ايمن آبادوكروكلا

به مرور زمان ادوات كشاورزي مثل تيلر وارد روستا شد كه اولين تيلر كشاورزي كه با نفت نيز كار مي كرد در سال 1352 توسط حاج سيد مسيح هاشمي كروئي(ره) وارد روستا شد. استقبال گسترده و قرباني كردن گوسفند از مراسم آنروز به ياد ماندني است.

داستان اولین شخم و شیار نیز شنیدنی است. اولین تیلر کشاورزی یک دستگاه تیلر کوبوتا ، معروف به  چهار و نیم بود که فرزندان حاج سيد مسیح هاشمي(ره)  این تیلر را در زمین خودشان که نزدیکی رودخانه ول رو بود راه اندازی کردند.

 مردم روستا بصورت دسته جمعی به محل مورد نظر رفتند تا شاهد شخم و شیار توسط یک ماشین و وسيله مكانيكي جديد باشند. وقتی چرخهای تیلر را بستند و با بسم الله شروع کردند، تیلر با دو متر حرکت به زیر گل رفت و گیر کرد، مردم هر کس نظری می دادند و صحنه مایوس کننده ای بوجود آمد. نماینده فروش تیلر فردی بنام پرویز امیری از آمل بود، حاج مسیح یکی از پسرانش را به آمل فرستاد و از آنجا یک نفر را به همراه خود به سر زمین آوردند جايي كه تيلر به گل نشسته بود. مکانیک مورد نظر فردی بود بنام مهندس صباغ ، که آنزمان با لباس فرم مخصوص و کلاه سبز و سفید، با یک پرستیژ خاص، به سر زمین آمد. با آمدن او تازه فهميدند که  چرخ ها را برعکس بسته بودند. خلاصه اینکه با برطرف کردن اشکال، شروع کردند به شخم و شیار زمین.

 سال بعد دومین تیلر کشاورزی محل باز هم یک تیلر چهارونیم بود که بصورت شراکتی توسط برادران ابوالحسن و گلبرارقاسمی، حاج سيدحسین حسینی، اصغرحسینی(فرزند کربلایی ذبیح)، فرزندان طوقانی و سید جمال ذبیحی خریداری شد.سپس قيمت تيلر از حالت كالاي لوكس خارج شد و كشاورزان روستا يكي پس از ديگري به خريد اين وسيله با ارزش براي رونق و سادگي كار كشاورزي بهره مي جستند.

بعضي نيز شراكتي تيلر كشاورزي مي خريدند و در فصل كشاورزي مبادرت به شخم زدن زمينهاي كشاورزي ديگران مي پرداختند و همانند آبدنگ بايستي از قبل نوبت مي گرفتند.

در سالهاي 1380 بود كه تراكتور براي شخم و شيار زمينهاي كشاورزي وارد روستا شد. به مرور زمان انواع ماشين آلات كشاورزى مدرن و امروزى در نواحى هموار و دشتي منطقه لاله آباد همانند ديگر نقاط كشور بكارگيرى شدند. هر چند با توجه به کوهستانی بودن بعضي از زمينهاى روستاهاي مازندران نمى توان سيستم سنتى كشاورزى را ناديده انگاشت زيرا ماشين آلات قادر به انجام كار در شيبهاى تند نيستند و همچنان از گاو و اسب براي شخم زدن استفاده مي شود.

کم کم با عرضه انواع كودهاى شيميايى به كشاورزان و شيوع انواع آفت و از جمله كرمهاى ساقه خوار برنج، موتورهاى سمپاش نيز در روستا رواج یافت و همچنين انواع ماشين هاى بارى و غير بارى براى جابجايى كشاورزان و محصولات آنها ،در خدمت آنها مى باشند.

البته ناگفته نماند هرچقدر ابزرا مكانيكي در صنعت كشاورزي رونق يابد اما نمي توان از بعضي وسايل اصلي و سنتي كار كشاورزي كه نقش مهمي در پيشبرد كار كشاورز و يك روستايي دارد چشم پوشي كرد چرا كه بدون اين ابزار  واقعا"  پيشرفت كار حاصل نمي شود  ازجمله، بيل، بلو،دره و...

در اينجا بعضي ابزار كار سنتي و مهم  مردم روستايمان را مرور مي كنيم:

1-بيل:

قديمي ترين وسيله كشاورزي بويژه برنجكاري  مي باشد كه مرتب كردن نهرها براي هدايت آبهاي سطحي به مزارع برنج و همچنين كندن باغ و باغچه براي كاشتن سبزي و ..

 2- بلو:

بلو از ديگر وسايل مهم در زمين كشاورزي و شاليزارها به حساب مي آمد. مرز كشيدن زمين زراعي از مهمترين استفاده هاي بلو به حساب مي آيد.

3- گرباز:

گرباز شبيه بيل است اما بسيار محكمتر و بسيار صاف و قطر بيشتري دارد و براي كندن زمينهاي بسيار سفت بكار مي رود.

4- كلنگ:

كلنگ از جمله ابزاري است كه براي كندن زمينهاي بسيار سفت و محكمي كه حتي با گرباز هم كنده نمي شود بكار مي رود. مثل زمينهاي سنگلاخي و يا سطوح بتوني.

5-داس:

  داس اصولا" بر خلاف مردم شرق مازندران و مردم فارسي زبان براي درو كردن برنج در شاليزار و گندم  در گندمزار بكار نمي رود بلكه  وسيله اي است كه از آن براي قطع كردن شاخه ها و سرشاخه هاي درخت از آن استفاده مي شود.

6- طور:

در جاهايي كه داس جواب نمي دهد يعني كنده هاي درخت و يا حتي شاخه هاي قطور را با استفاده از طور به قطعات كو چكتر بكار مي برند. قطع كردن درختان نيز با استفاده از طور صورت مي گيرد.

7-دره

   دره  يكي از ابزار كاري اصلي كشاورزان و شاليكاران مي باشد كه فصل برداشت محصول برنج براي تراشيدن برنج (بينج تاشي) از آن بهره مي برند. هرساله قبل از فرارسيدن برداشت محصول برنج آنرا تيز مي كنند و اگر غير قابل استفاده باشد آنرا براي علف تراشي و كارهاي جانبي بكار مي برند.

8- فكا:

 فكا براي وجين كردن باغ سبزي در باغچه خانه مورد استفاده قرار مي گيرد. در مناطق شرق مازندران به فكا هوكا مي گويند.

9- چنگل:

چنگل نيز شبيه فكا مي باشد اما با اين تفاوت كه سطح فكا بصورت چنگال در آمده است.

• بعدی >